ปัญหาชีวิต

[kaizas]

จากที่เล่า ชีวิต จขกท ก็ดังเด็กในรุ่นเดียวกันนะคะ ไม่รู้ว่าในขณะนี้อายุเท่าไร แม้กระนั้นก็คงจะยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นตอนแรก วัยนี้ จะไม่เหมือนกับชีวิตในวัยเด็กและเด็กทารก และก็ยิ่งในช่วงปัจจุบัน การช่วยเหลือเกื้อกูลดูแลตนเองได้ จำต้องทำได้เร็วขึ้น ที่เขียนนี้ เขียนเพื่อบอก จขกท ว่า แม่มีเหตุมีผลที่ต้องไปเฝ้าตา เชื่อว่าในใจแม่ ก็ลำบากที่จะเลือก แต่ระหว่างพ่อของท่านกับลูกหมายถึงจขกท ณ ตอนนี้ คนที่ต้องการแม่ที่สุด เพราะเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นคุณตา ถ้าหาก จขกท รักแม่และก็ตา และเบาๆคิดให้ดี ทบทวนหัวข้อนี้ใหม่ ความรู้สึกว่าถูกแม่ละทิ้งไป จะเบาๆหายไป เนื่องจากว่าความรู้ความเข้าใจใหม่เข้ามาแทนที่

คนในวัยนี้ มักยังติดกับความคุ้นเคยที่กำลังจะได้รับการทะนุถนอม เสมือนวัยเด็ก และคิดจากมุมสิ่งที่มีความต้องการของตนเองยิ่งใหญ่ ถ้าหากฝึกคิดในมุมของผู้อื่นบ้าง หลายๆเรื่องที่รู้สึกว่าตนเป็นผู้ถูกทำให้เสียใจ ไม่มีคนดูแล ฯลฯ จะหายไป จะเริ่มเข้าใจว่าไม่ใช่ตัวเองแค่นั้น ที่จะต้องดิ้นรนกับหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างๆแต่ว่าผู้ใหญ่รอบตัว และทุกคน ต่างก็ไม่ว่าง มีภารกิจ และก็ชีวิตส่วนตัวของพวกเขาเอง และก็สิ่งที่พวกเขาทำให้นั้น เชื่อเถอะนะคะว่า พวกเขาทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว หน้าที่ของ จขกท ก็คือทำหน้าที่ของตนเองให้ดีเยี่ยมที่สุด ทั้งนี้ จำเป็นต้องรู้เรื่องเพราะว่า เมื่อวัยเพิ่มขึ้น หน้าที่แล้วก็หน้าที่ทั้งหลายก็จะเพิ่มขึ้นด้วย หลายสาเหตุ มันเพิ่มเพราะว่าถูกสั่ง ถูกบอก แม้กระนั้นอีกมากมาย ที่มนุษย์เราต้องรู้ด้วยตนเอง

จากที่เล่า จขกท ไม่ได้ปราศจากความเชื่อมั่นในตัวเอง รวมทั้งขี้อายเท่าที่คิด สิ่งนี้ เห็นได้จากการที่ถูกบูลลี่ แม้กระนั้นไม่สนใจ จนถึงพวกเขาเลิกไป คนไม่มีความมั่นอกมั่นใจตนเอง ทำอย่างงี้ไม่ได้หรอกนะคะ และก็นี้เป็นกระบวนการจัดแจงกับการเช็ดกบูลลี่ที่ดีเยี่ยมๆวิธีหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มากมายก็น้อย การบูลลี่ กับการหยอกเย้าในหมู่สหายมีเนื้อหาและเจตนาไม่เหมือนกัน บูลลี่นั้น เจตนาเป็นตั้งอกตั้งใจทำให้เสียใจ เสียความเชื่อมั่นและมั่นใจ และก็ทำร้ายจิตใจ แต่เย้าแหย่ เจตนาต่างออกไป คือการเล่นสนุก แล้วก็หวังให้สหายสนุกด้วย ในหลายสาเหตุ สิ่งเกิด ไม่ใช่บูลลี่ รวมทั้งตามหลักแล้ว เมื่อสหาย คนเราก็ต้องรู้ว่าเพื่อน ไม่ใช่มุ่งมั่นไปเสียหมด เขียนเรื่องนี้ ถ้าจะเป็นประโยชน์ต่อคนที่บางทีอาจผ่านเข้ามาอ่านด้วยจ้ะ

กับแม่นั้น ช่องว่างเกิดขึ้นเนื่องจากการสื่อสารกันน้อยเกินไป และหรือติดต่อสื่อสารไม่ผ่าน ส่วนใดส่วนหนึ่งอาจเนื่องจากว่าแม่ไม่ว่างแล้วก็ความถนัดที่จะฟัง จขกท อย่างตั้งใจ และก็ในขณะเดียวกัน จขกท เองก็บางทีอาจไม่ยอมสื่อสาร รวมทั้งหรือยังไม่สามารถหาวิธีสื่อสารกับแม่เพื่อแม่รู้จักรวมทั้งเข้าใจตัวเองที่เป็นอยู่ได้ ถ้าไม่สื่อสารให้ดี การที่แม่จะรู้ว่าลูกอยากอะไร คิดอะไรอยู่ เป็นอะไรและก็ทำอะไรอยู่ ไม่ใช่เรื่องง่าย อยากอะไร ต้องบอก ไม่ว่ากับแม่และก็หรือกับทุกคน อย่าคอยให้คนอื่นจำเป็นต้องอ่านใจแล้วก็ความจำเป็นของตนเองจ้ะ

ส่วนคุณครูนั้น จะว่าไปแล้ว อาจารย์ไม่น่าพูดแบบนั้น แม้กระนั้นอาจด้วยเหตุว่าคำตอบของ จขกท อาจมีส่วนทำให้อาจารย์บอกแบบนั้น และนี้เป็นความจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตคนเราบ่อยๆนั้นคือ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่คนเราจะเจอกับผู้ที่บอกดีปฏิบัติดีกับเราไปเสียทั้งหมด ในหลายๆครั้ง เป็นด้วยเหตุว่านิสัยและก็ความคุ้นเคยของพวกเขา แต่อีกไม่น้อย ที่ตัวเราเองก็มีส่วนทำให้บุคคลอื่นทำกับเราเช่นนั้น ที่สำคัญคือ ไม่เก็บเรื่องราวพวกนั้น มาไว้ในหัวใจ เพราะว่าตามความเป็นจริง มันจบลงแล้ว และการเก็บเอาไว้ในในใจทำให้ดวงใจหมองหมองเสียเปล่าๆสิ่งที่อาจเก็บคือการศึกษารู้และบทเรียนค่ะ นอกจากนั้น ปล่อยให้มันผ่านไป ถ้อยคำหรือประโยคพวกนี้ เจ็บเมื่อคิดตามคำ แม้กระนั้นถ้าหากรู้เรื่องเรื่อง บริบท คนพูดและก็ตนเองในในตอนนั้นๆไม่มีเหตุให้จำเป็นต้องเจ็บ จำเป็นต้องเศร้าใจ ถ้าแต่ว่าจำเป็นต้องเติบโตต่างหาก

ชีวิตมีสุขทุกข์ผสมปนเป เกิดเป็นคน จะมีสุขภาพด้านจิตแข็งแรงได้ เลือกได้นะคะ ว่าจะสุขง่าย หรือทุกข์ง่าย เลือกให้สุขง่ายเถอะนะคะ

เป็นทรรศนะหนึ่งเท่านั้น มอบรัก [url=blogspottoday.weebly.com/]blogspottoday[/url]